Ciamnieje zachod nad pałoskaju boru daloka... daloka... Nad samaju ž skroniaj šapočuć hałiny raśćviłaje łipy, što ćviet załaty dołu syple i syple. Uspychnułi pieršyja zory ŭ pradońni nad ciomnaj, dalokaj pałoskaju boru. I noč aharnuła śviet siniaj tuhoju, i ścichłi ŭ toj sini apošnija huki... Dy dumkam, chacieńniam – niama supakoju, płyvuć jany, dumki, jak chvałi rakoju, až chočacca vyciahnuć, vykinuć ruki u noč, što nakryła śviet siniaj tuhoju...
1922, Vilnia.
|
|